Wandeling in de IJzermonding op 26 februari 2023.
Op zondag 26 februari stond onze winterwandeling op het programma. Flink ingeduffeld en met een verrekijker om de nek trokken een dertigtal leden samen met een gids de IJzermonding in. De IJzer, die slechts 78 km lang is, ontspringt in Frankrijk en mondt in Nieuwpoort via een estuarium uit in de Noordzee. Het is een uniek natuurgebied omdat het gaat om het enige stroomgebied in België dat uitmondt in zee.
Tijdens onze wandeling doorkruisten we verschillende biotopen. Het eerste uitgestrekte gebied was dat van de slikken en schorren. Slikken of wadden komen tweemaal per dag onder water. In dit slijkerig gebied leven kreeftachtigen, allerlei slakken, wormen en ook tweekleppigen. Bij laag water verzamelen hier allerlei waadvogels op zoek naar eten. De wulp woelt diep in het slijk en een scholekster eet vooral mosselen, tapijtschelpen,… We kunnen volgens de gids dus eigenlijk beter zeggen dat iedere vogel ‘eet’ zoals hij gebekt is.
Schorren zijn eerder bruin van kleur en staan alleen bij springtij onder water. In dit gebied is een variatie van drogere en nattere stukken, zoete en zoute plaatsen afhankelijk van het getij. Daardoor moest de flora en fauna zich hier aanpassen. De zaden van kweldergras, zeeweegbree en lamsoor die hier groeien, trekken in de winter veel zangvogels zoals de kneu, de frater, de strandleeuwerik en de sneeuwgors aan. In een kijkhut konden we de vogels rustig observeren.
Op het militair domein treffen we mosduinen aan. Hier bevindt zich vooral het broedgebied van de tapuit en de roodborsttapuit in het bijzonder. Maar, we vinden hier ook veel ongewervelde dieren zoals weekdieren, wormen, zeesterren, schaal-en schelpdieren. Daarnaast vormen deze duinen ook een habitat voor allerlei soorten loopkevers en spinnen, talrijke kamsalamanders en een unieke kolonie rugstreeppadden.
Bij de vuurtoren vertelde de gids ons nog een paar interessante weetjes. Zo hoorden we dat de huidige vuurtoren gebouwd werd in 1949, 29 m hoog is en bemand werd tot in 1963. De vuurtoren werd vroeger ‘vierboete’ genoemd naar de Franse uitdrukking ’bouter le feu’ of vuur stoken. Er brandde in die tijd in elke vuurtoren ook effectief een echt vuur dat door de vuurtorenwachter met kolen en hout moest brandend gehouden worden. Daarnaast moest de vuurtorenwachter ook de misthoorn bedienen. Later werd alles geautomatiseerd.
Daarna trotseerden we de striemende wind om op het strand te luisteren naar de uitleg over strandhoofden en het verschil te leren tussen de gewone, verlegen zeehond en de stoere, grijze kegelrob. Vandaag konden we geen zeehondjes spotten, maar dat geeft ons een reden om zeker nog eens terug te keren naar dit mooie natuurreservaat.
Na de wandeling konden we ons opwarmen bij een drankje in café-restaurant ‘De vierboete’ en na een uurtje keerden we allemaal tevreden naar huis.
Gerda
Verslag Schone Schaapjes op 4, 5 en 6 juni 2022
Eindelijk was het weer zover! Tijdens het pinksterweekend gooide Open Huis na een out van twee jaar alle poorten en deuren open voor de feesteditie van Schone Schaapjes. Deze feesteditie voor het 15-jarig bestaan moest normaal plaatsvinden in 2020, doch Corona besliste er anders over. Daarom werd de editie verdaagd naar Pinksteren 2022 .
Zoals gewoonlijk lieten de mannen van Aviornis zich niet kennen en was het de week vooraf alle hens aan dek om weer van de partij te zijn. Schone Schaapjes is voor ons uitgegroeid tot een niet te missen event! Kooien en volières werden opgezet, vijvers werden aangelegd , grasmatten uitgerold. Flyers , promotiemateriaal en de twee heel mooie boeken over watervogels en fazanten werden uit de kast gehaald. De roll-up banners met info over Aviornis werden ook weer op een strategische plaats opgesteld. Woensdagavond stond alles piekfijn op zijn plaats.
Zo kon onze voorzitter met een gerust hart op zaterdagmorgen als eerste gasten dhr. en mevr. Ross Gans met hun kroost verwelkomen. Ook de familie Orinoco was van de partij evenals een paar fazanten, de scholekster, een kievit ,enkele steltkluten en de Grutto. Ook de pauwhaan van het huis was in zijn nopjes en showde om het uur met zijn prachtige waaierstaart. Een ware attractie! We konden nu alleen maar hopen op enkele zonovergoten dagen, want we hadden er alles aan gedaan om er een sfeervol gebeuren van te maken. We snakten allemaal naar die gezellige sfeer van weleer…
En warempel, ook het pendeltreintje werd vanonder een dikke laag stof gehaald en blonk als nooit tevoren. De tjoeke, tjoeke, tutuut weergalmde als vroeger over de uitgestrekte, stille natuurvlakte. Open Huis is een unieke, landelijke locatie die rust, sfeer en gezelligheid uitstraalt. Het is een actieve schapenboerderij omgeven door weiden en gelegen op de flank van Stadenberg. Een kronkelend wandelpad maakt een rechtstreekse verbinding met het fietsnetwerk op de oude spoorwegberm.
Schone Schaapjes is een spetterend avontuur voor het hele gezin. In een oase van groen wandel je van de ene activiteit naar de andere en tussendoor kan je je laten verwennen met tal van lekkernijen. Het is een paradijs voor natuurliefhebbers en Bourgondiërs.
Het deed ons deugd om op onze verzorgde stand Aviornis weer te promoten , om nieuwe leden te werven , onder het publiek te komen en een babbeltje te slaan over onze mooie en heel boeiende hobby. Op zaterdag en vooral op pinkstermaandag was het op de koppen lopen. De grote parking bleek al snel te klein en de straat werd noodgedwongen als extra parking gebruikt. Ook voor Aviornis West-Vlaanderen was het weekend een succes: 8 nieuwe leden werden ingeschreven, 4 fazantenboeken en 5 boeken over watervogels kwamen in het bezit van dierenvrienden. Voor we het goed en wel beseften was het maandagavond. We kijken verlangend uit naar Pinksteren 2023 voor de volgende editie van Schone Schaapjes.
Marjolein
21 mei 2022 Een dagje naar de zoo
Op een kille zaterdagmorgen in mei vertrokken we met een volle bus richting Keulen. Al snel was iedereen aan het praten over het broedseizoen bij hun vogels en werd de sfeer heel gezellig. Na een korte koffiestop arriveerden we rond de middag aan Kölner Zoo, ook bekend als Zoölogischer Garten Köln.
De dierentuin werd opgericht in 1860 en staat nu bekend als de derde oudste dierentuin van Duitsland. Het park strekt zich uit over 20 ha en er leven ongeveer 10 600 individuele dieren. Verder werkt de zoo ook mee aan verschillende programma’s voor het behoud van een aantal diersoorten.
Aan de ingang van de zoo werden we verwelkomd door een grote groep felrode flamingo’s. Het was echt een mooi tafereel! Daar werd onze groep in tweeën verdeeld om samen met een dierenverzorger de vogelafdeling achter de schermen te bezoeken. We konden een paar jonge pelikanen en een groep paradijscasarca’s van dichtbij observeren. De gids vertelde dat de oude broedmachines nog altijd gebruikt worden, nadat ze gedigitaliseerd werden. Zo kan de temperatuur en de luchtvochtigheid tijdens het broedproces nog preciezer gestuurd worden. Veel Aviornisleden stelden nog interessante vragen, die vakkundig beantwoord werden.
In de grote vogelkooien errond herkenden we daarna o.a. een pauwkalkoen, een argusfazant, een gierparelhoen, de roodborstkroonduif, een trompetvogel, verschillende ibissen, een paar Hartlaubeenden, de Afrikaanse witrugeend,enz. Daarnaast waren het verblijf van de zeeleeuwen, de apenrots, het junglehuis en de tropische serre zeker ook de moeite waard om te bezoeken. Wegens aanpassingen aan het buitenpark was er jammer genoeg wel geen enkele Indische olifant te zien. Tenslotte bezochten we ook nog de Hippodrome waar een Afrikaans rivierlandschap met nijlpaarden, krokodillen en veel tropische vissen werd nagebootst. Zo kwamen we geleidelijk aan weer aan de grote vijver waar we nog een paar pelikanen en een koppel Coscorobazwanen met hun jongen konden spotten.
Tevreden keerden we terug naar de bus. We beleefden een zonnige en leerrijke dag in Kölner Zoo.
Gerda
Een vroege voorjaarswandeling in Stuyvekenskerke.
Zondag 27 februari drommen zo’n 42 goedgemutste Aviornisleden samen in het idyllisch Stuvetjes. Dit is een karaktervol vestzakdorp gelegen aan de IJzer, opgesmukt door enkele typische polderhoeves. Centraal vinden we de hedendaagse dorpskern met daarnaast een paar kleine gehuchtjes zoals de vroegere dorpskern, nu Onze Lieve Vrouwhoekje genoemd. Op de linkeroever tegen de grens van Stuivekenskerke en Keiem maakt de kortste Belgische rivier nl. ,de IJzer een grote bocht in de Vlaamse velden! Hier ligt het gehucht Tervate, gekend door de Tervatebrug, die Keiem verbindt met verschillende andere dorpjes op de rechteroever . Met een aangenaam zonnetje in het gezicht vertrokken we naar de IJzerdijk, waar we uitkeken op de mooiste skyline van Diksmuide nl. de kleiputten. Hier is de oever van de IJzer de enige hoogte in dit vlakke landschap.
Na de Tweede Wereldoorlog was er een groot tekort aan bakstenen. Er werd begonnen met de uitgraving van de kleigewinningszone tussen de kasteelhoeve Viconia en de IJzer. Zo ontstonden er zeven, ondiepe kleiputten met een onregelmatige vorm. Men kon echter verhinderen dat deze werden volgepropt met huishoudelijk afval en in 1981 zijn ze uitgegroeid tot een volwaardig 38 ha groot natuurreservaat . Via de Kasteelhoevestraat stapten we het blote polderlandschap in … ‘s Winters liggen de kleiputten er vrij drassig bij en dat ondervonden we aan den levende lijve. Hoge laarzen waren zeker geen overbodige luxe. Hier kon je het leven op het water zien, voelen en beleven. Puur natuur! Vogelaars komen hier zeker aan hun trekken. We zagen een afwisselend landschap met natte weilanden, vijvers, sloten, rietkragen en ondiepe plasjes. Een landschap met een overgang van nat naar droog , van veen naar klei en van zout naar zoet is het ideale biotoop als broed- en foerageergebied voor eenden en rietzangers. Vogels van diverse pluimage zagen we op en af vliegen. Vanuit een hoge, nieuwe uitkijktoren kregen we een prachtig uitzicht over de ondiepe plassen met hun verschillende weidevogels en steltlopers o.a. wintertaling , slobeend, kuif- en tafeleend, sikkeleend, verschillende steltlopers, grauwe gans, canadagans … Na een paar uur wandelen in de groene, stille polders kwamen we weer aan het dorpsplein, waar we kort na de middag vertrokken waren. Door het wandelen en het vele bijpraten hadden we dorst gekregen en we werden in dorpscafé Vicogne door Aviornis getrakteerd op een wijntje, een pintje of een abdijbiertje naar keuze. We willen alle aanwezigen en vooral ook onze gids bedanken voor de aangename zondagnamiddag
Marjolein
Voor alles is er een eerste keer…
Wat voor een 80-tal Aviornisleden een jaarlijkse traditie is, was voor ons op 24 november de eerste keer. We trokken naar Ruddervoorde voor het jaarlijkse eindejaarssouper van de vereniging.
Toen we binnenkwamen, verwelkomde onze voorzitter Marc Vanwildemeersch ons meteen. Met een aperitief in de hand gingen we op zoek naar bekende gezichten. Een aantal leden die op 13 oktober aanwezig waren op de herfstwandeling aan de Palingbeek zagen we hier weer. Het ijs was gebroken en we begonnen al snel met elkaar te praten.
Na een korte officiële verwelkoming mochten we aan tafel gaan. Blijkbaar waren we niet de enige ‘nieuwelingen’. Aan onze tafel zorgden penningmeester Carine en haar man dat iedereen zich op zijn gemak voelde. De gesprekken verliepen vlot en er werd veel gelachen. Ondertussen werd een gebakken kabeljauwhaasje opgediend als voorgerecht. De kok had zijn best gedaan. Ook de kalkoen met archiducsaus die volgde, smaakte ons. Niemand zou met honger van tafel gaan want wie dat wenste, kon verschillende keren bijscheppen. We apprecieerden dat de voorzitter passeerde aan onze tafel om te horen of alles naar wens was. Het individuele contact met de leden op een activiteit is trouwens ook belangrijk.
Tijdens het dessert merkten we dat er niet alleen gegeten zou worden. De muzikant van dienst begon alles klaar te zetten voor het muzikale dessert van de dag. Op zijn klarinet speelde hij allerlei liedjes uit de tijd van nu en toen. Ook verzoeknummers werden uitgevoerd. Enkele dansliefhebbers stonden meteen op de dansvloer. Hun voorbeeld werkte aanstekelijk en een paar andere koppels zwierden mee. Er was veel ambiance in de zaal en iedereen genoot van de ontspannen, zondagse sfeer.
Het begon al duister te worden buiten want voor we het beseften was het vijf uur. Stilaan begonnen de leden naar huis te vertrekken. Maar, we wisten niet dat er nog een andere traditie was: niemand mocht vertrekken met lege handen. Iedereen kreeg een mooi groentepakket cadeau. Germain had weer gezorgd voor een mooi assortiment: krulandijvie, prei, tomaten, venkel, peterselie… zaten netjes verpakt om mee te nemen. De volgende week moest ik niet langs bij de groenteboer en de wintersoep die ik maakte, werd door manlief gesmaakt.
We weten nu al dat we het volgende eindejaarsfeest van de vereniging niet willen missen. Misschien zien we jullie daar ook .
Gerda De Vos
