Een vroege voorjaarswandeling in Stuyvekenskerke.
Zondag 27 februari drommen zo’n 42 goedgemutste Aviornisleden samen in het idyllisch Stuvetjes. Dit is een karaktervol vestzakdorp gelegen aan de IJzer, opgesmukt door enkele typische polderhoeves. Centraal vinden we de hedendaagse dorpskern met daarnaast een paar kleine gehuchtjes zoals de vroegere dorpskern, nu Onze Lieve Vrouwhoekje genoemd. Op de linkeroever tegen de grens van Stuivekenskerke en Keiem maakt de kortste Belgische rivier nl. ,de IJzer een grote bocht in de Vlaamse velden! Hier ligt het gehucht Tervate, gekend door de Tervatebrug, die Keiem verbindt met verschillende andere dorpjes op de rechteroever . Met een aangenaam zonnetje in het gezicht vertrokken we naar de IJzerdijk, waar we uitkeken op de mooiste skyline van Diksmuide nl. de kleiputten. Hier is de oever van de IJzer de enige hoogte in dit vlakke landschap.
Na de Tweede Wereldoorlog was er een groot tekort aan bakstenen. Er werd begonnen met de uitgraving van de kleigewinningszone tussen de kasteelhoeve Viconia en de IJzer. Zo ontstonden er zeven, ondiepe kleiputten met een onregelmatige vorm. Men kon echter verhinderen dat deze werden volgepropt met huishoudelijk afval en in 1981 zijn ze uitgegroeid tot een volwaardig 38 ha groot natuurreservaat . Via de Kasteelhoevestraat stapten we het blote polderlandschap in … ‘s Winters liggen de kleiputten er vrij drassig bij en dat ondervonden we aan den levende lijve. Hoge laarzen waren zeker geen overbodige luxe. Hier kon je het leven op het water zien, voelen en beleven. Puur natuur! Vogelaars komen hier zeker aan hun trekken. We zagen een afwisselend landschap met natte weilanden, vijvers, sloten, rietkragen en ondiepe plasjes. Een landschap met een overgang van nat naar droog , van veen naar klei en van zout naar zoet is het ideale biotoop als broed- en foerageergebied voor eenden en rietzangers. Vogels van diverse pluimage zagen we op en af vliegen. Vanuit een hoge, nieuwe uitkijktoren kregen we een prachtig uitzicht over de ondiepe plassen met hun verschillende weidevogels en steltlopers o.a. wintertaling , slobeend, kuif- en tafeleend, sikkeleend, verschillende steltlopers, grauwe gans, canadagans … Na een paar uur wandelen in de groene, stille polders kwamen we weer aan het dorpsplein, waar we kort na de middag vertrokken waren. Door het wandelen en het vele bijpraten hadden we dorst gekregen en we werden in dorpscafé Vicogne door Aviornis getrakteerd op een wijntje, een pintje of een abdijbiertje naar keuze. We willen alle aanwezigen en vooral ook onze gids bedanken voor de aangename zondagnamiddag
Marjolein
Voor alles is er een eerste keer…
Wat voor een 80-tal Aviornisleden een jaarlijkse traditie is, was voor ons op 24 november de eerste keer. We trokken naar Ruddervoorde voor het jaarlijkse eindejaarssouper van de vereniging.
Toen we binnenkwamen, verwelkomde onze voorzitter Marc Vanwildemeersch ons meteen. Met een aperitief in de hand gingen we op zoek naar bekende gezichten. Een aantal leden die op 13 oktober aanwezig waren op de herfstwandeling aan de Palingbeek zagen we hier weer. Het ijs was gebroken en we begonnen al snel met elkaar te praten.
Na een korte officiële verwelkoming mochten we aan tafel gaan. Blijkbaar waren we niet de enige ‘nieuwelingen’. Aan onze tafel zorgden penningmeester Carine en haar man dat iedereen zich op zijn gemak voelde. De gesprekken verliepen vlot en er werd veel gelachen. Ondertussen werd een gebakken kabeljauwhaasje opgediend als voorgerecht. De kok had zijn best gedaan. Ook de kalkoen met archiducsaus die volgde, smaakte ons. Niemand zou met honger van tafel gaan want wie dat wenste, kon verschillende keren bijscheppen. We apprecieerden dat de voorzitter passeerde aan onze tafel om te horen of alles naar wens was. Het individuele contact met de leden op een activiteit is trouwens ook belangrijk.
Tijdens het dessert merkten we dat er niet alleen gegeten zou worden. De muzikant van dienst begon alles klaar te zetten voor het muzikale dessert van de dag. Op zijn klarinet speelde hij allerlei liedjes uit de tijd van nu en toen. Ook verzoeknummers werden uitgevoerd. Enkele dansliefhebbers stonden meteen op de dansvloer. Hun voorbeeld werkte aanstekelijk en een paar andere koppels zwierden mee. Er was veel ambiance in de zaal en iedereen genoot van de ontspannen, zondagse sfeer.
Het begon al duister te worden buiten want voor we het beseften was het vijf uur. Stilaan begonnen de leden naar huis te vertrekken. Maar, we wisten niet dat er nog een andere traditie was: niemand mocht vertrekken met lege handen. Iedereen kreeg een mooi groentepakket cadeau. Germain had weer gezorgd voor een mooi assortiment: krulandijvie, prei, tomaten, venkel, peterselie… zaten netjes verpakt om mee te nemen. De volgende week moest ik niet langs bij de groenteboer en de wintersoep die ik maakte, werd door manlief gesmaakt.
We weten nu al dat we het volgende eindejaarsfeest van de vereniging niet willen missen. Misschien zien we jullie daar ook .
Gerda De Vos
