De informatie die u bij de beschrijving van de verschillende toerako's aantreft is grotendeels gebaseerd op een tweetal artikelen van de hand van Cees Schols en zijn zoon. De artikelen verschenen in het jaar 2000 in het tijdschrift "Onze Vogels". Van de auteurs kreeg ik toestemming de informatie te gebruiken voor deze website. (Frans Heynen)
Het is nog niet zo lang geleden dat er koningen zijn geweest in zwart Afrika, die hadden bepaald, dat alleen zij het recht hadden zich te tooien met de rode veren van bepaalde Toerako's. Zij die de euvele moed hadden dit decreet te trotseren en zich toch met de verenpracht op feesten te vertonen om aldus indruk te maken konden er zeker van zijn dat zij hun doodvonnis hadden getekend.
Wat gebleven is, is de intense schoonheid van de veren van bepaalde Toerako's, als zij in de vlucht dat felle rood laten zien. Over die kleur heeft er zich in het verleden een mythe ontwikkeld, die heden ten dage bij sommige mensen nog leeft, namelijk dat de kleur door de vele regens weggespoeld kan worden. Deze theorie kan naar het rijk der fabelen worden verwezen. De toerako's bezitten twee soorten pigment, het rode touracin en het groene touracoverdin, die zorgen voor een groenkoperen kleur. Twee elementen die bij geen enkele andere vogel in het dierenrijk worden aangetroffen. Het is inderdaad een bijzonder gegeven en als u het fijne hiervan wilt weten, raad ik u aan het hoofdstuk over toerako's in het "Handbook of the Birds of the World" (Volume 4) aandachtig te bestuderen.
In dit artikel moet ik me beperken tot een paar korte zinsnedes om dit bijzondere aspect onder uw aandacht te brengen. Onderzoek heeft aangetoond dat heftige en langdurige regenbuien geen enkele invloed op de kleur hebben. Alleen in een alkali oplossing wordt de kleur aangetast.
De totale familie bestaat uit 23 soorten, met de ondersoorten meegeteld is de hele toerakofamilie niet groter dan 38 verschillende vogels.
Het is voor deze vogelgroep zeer opmerkelijk dat er na 1600 geen enkele toerako door bejaging, vangen en het verdwijnen van belangrijke stukken van hun biotoop van het toneel is verdwenen. Natuurlijk staat de groep er in zijn geheel niet zo rooskleurig voor, twee soorten zijn sterk bedreigd. Die omstandigheid danken zij voornamelijk aan het kleine gebied waarin ze leven. Juist dat stuk staat sterk onder druk van de menselijke kolonisatie. De meest bedreigde soorten zijn de Bannerman toerako (Touraco bannermani) en de Ruspoli toerako (Touraco ruspoli). Het kleine gebied waarin ze leven schijnt hen noodlottig te worden, voor de eerstgenoemde vogelsoort heeft men een reddingsplan in het leven geroepen. Een grote bospartij probeert men nu door beveiliging te beschermen en zo de vogels de rust te bieden om zich ongestoord voort te planten. De vooruitzichten voor de Ruspoli toerako schijnen wat gunstiger te zijn. Recente onderzoekingen hebben uitgewezen dat deze soort toch wat algemener in het gebied voorkomt. Het is goed dat de internationale gemeenschap het reilen en zeilen van deze vogel geen moment uit het oog verliest. Er worden maatregelen genomen zodra de toestand dat vraagt.
De Internationale Toerako Society (ITS) heeft zijn bakermat in Engeland en is van daar uit verbreid over verschillende landen in Europa.
Bronvermelding:
.The complete book of Southern African Birds
.The birds of West & Equatorial Africa (by Davis Bannerman)
.Encyclopedie voor de vogelliefhebber (door A.Rutgers)
.Handbook of the Birds of the World
.Tijdschrift onze vogels (jaargang 1988)
.Grizmek: Het leven der dieren, Vogels 2
